Στο σενάριο αυτό οι μαθητές έρχονται σε επαφή με τον αρχαίο λόγο ως κείμενο, έτσι ώστε να τον αντιληφθούν στην ποιητική του διάσταση και με απώτερο στόχο την αναγνωστική πρόσληψη της αρχαίας τραγωδίας ως λογοτεχνικού κειμένου προορισμένου να απευθύνεται σε κοινό (από το πρωτότυπο κείμενο αυτή είναι η «πρώτη επαφή», καθώς στην Α΄ Λυκείου τα αρχαία κείμενα προέρχονται από την ιστοριογραφία). «Αν η ανάγνωση δεν πρέπει να αρκείται στον αναδιπλασιασμό του κειμένου, δεν μπορεί να υπερβεί θεμιτά το κείμενο, για να τραβήξει προς κάτι άλλο, προς μια αναφορά (μεταφυσική, ιστορική, ψυχοβιογραφική πραγματικότητα κ.τ.λ.) ή προς ένα σημαινόμενο εκτός κειμένου, του οποίου το περιεχόμενο θα μπορούσε να βρίσκεται εκτός γλώσσας […]. Δεν υπάρχει τίποτα εκτός κειμένου» (Derrida 1990: 272-274). Η αρχαία τραγωδία στο Λύκειο διδάσκεται αρχικά ως κείμενο ποιητικό, ωστόσο η πρόσληψή της είναι πολύ πιο σύνθετη από τον καθ’ αυτό ποιητικό λόγο. Επομένως, για τη συνεπή διδασκαλία της θα πρέπει να αξιοποιηθεί σε κάθε περίπτωση το πρωτότυπο κείμενο και τα χαρακτηριστικά του, τα οποία αναδεικνύουν τη λογοτεχνική του διάσταση παράλληλα με την «παραστασιμότητά» του. Η λογοτεχνικότητα αναδεικνύεται σε καθετί γραπτό, όταν αυτό αποκτά αισθητικές λειτουργίες, κατά τις οποίες οι αντίστοιχες επικοινωνιακές λειτουργίες περιορίζονται ή προσωρινά αναστέλλονται, προκειμένου να στραφούν οι αναγνώστες στη διάκριση και διάδραση μεταξύ μορφής και περιεχομένου (Culler 2003: 43) Ως προς τον όρο «παραστασιμότητα», υπογραμμίζεται ότι «η ερμηνεία ενός δράματος αποτελούσε παράσταση – που σημαίνει: επένδυση του ποιητικού λόγου με εικόνα και κίνηση» (Χουρμουζιάδης 1984: 120). Το τελικό αποτέλεσμα της παραστασιμότητας προκύπτει σύμφωνα με τον Χουρμουζιάδη από τη σχέση του θεατή ως «θεωμένου» προσώπου με το «θέαμα», δηλαδή την αλληλεπίδραση με τον σκηνικό χώρο (Χουρμουζιάδης 1984: 118). Εν τέλει, το κείμενο, το οποίο μένει ως υπενθύμιση του γραμματειακού είδους της τραγωδίας δεν μπορεί παρά να είναι ένα ίχνος της παράστασής του, που συνίσταται από τη σκηνική ενσάρκωση και τη σκηνική εκφορά του γραπτού λόγου (Παπάζογλου 2014: 24).

Στόχος στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο είναι να ξεπεραστεί η χρήση μιας «δόκιμης» μετάφρασης και η δέσμευση από αυτή, προκειμένου να παραχθεί μία νέα, η οποία δεν είναι απαραίτητο να ανήκει στο ίδιο κειμενικό είδος (δράμα). Στην παρούσα πρόταση οι μαθητές έχουν αρχικά παρακολουθήσει την εφαρμογή του σεναρίου «Σύνταξη παρουσίασης βιντεογραφημένης θεατρικής παράστασης της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή σε περιβάλλον Wiki» (δημιουργός Λάμπρος Πόλκας) και έχουν καλύψει τη διδακτική θεματική ενότητα της εισαγωγής στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, το δράμα και την αρχαία ελληνική τραγωδία (± 6 διδακτικές ώρες). Επομένως, έχουν ήδη εξοικειωθεί με την υπόθεση του έργου εποπτικά και παραστατικά, ενώ στη συνέχεια μελετούν από το ιστολόγιο της τάξης την πρώτη εφαρμογή του σεναρίου, την παρουσίαση και την κριτική της παράστασης.

Στη συνέχεια, οι μαθητές δουλεύουν ομαδοσυνεργατικά σε τέσσερις ομάδες σε περιβάλλον Wiki και με συναφείς αναθέσεις σε κάθε μέλος της ομάδας: η πρώτη ομάδα δουλεύει τους στίχους 1-19, η δεύτερη τους στίχους 20-38, ενώ η τρίτη και η τέταρτη προσεγγίζουν το θέμα του θανάτου και της πολιτειακής εξέλιξης αντίστοιχα. Είναι σημαντικό σε κάθε ομάδα να υπάρχει κοινή ανάθεση η οποία να αφορά α) τη γλωσσική και συντακτική εξομάλυνση β) τα ερμηνευτικά σχόλια γ) την ψυχογράφηση χαρακτήρων δ) τα πραγματολογικά σχόλια. Για κάθε ομάδα αναλογούν ζεύγη σε παραδειγματικό και συντακτικό άξονα που κατευθύνουν τη συνεργασία των αρχικών ομάδων μέσω της διασταύρωσης δεδομένων (π.χ. Αντιγόνη – Ισμήνη, Ετεοκλής – Πολυνείκης, έντιμος – ά-τιμος θάνατος, στρατηγός – ευγενής κλπ). Τελικός στόχος του σεναρίου είναι η σε βάθος γλωσσική και ερμηνευτική προσέγγιση από το πρωτότυπο που θα αποσκοπεί σε μία νέα παραγωγή λόγου από τον ήδη υπάρχοντα λόγο με προσωπικές γλωσσικές επιλογές, έτσι ώστε να διαφαίνεται τόσο η ποιητική απόχρωση όσο και το ήθος των χαρακτήρων (Αντιγόνη – Ισμήνη). Παράλληλα, οι μαθητές θα προβούν σε εκτενή σχολιασμό εξωγλωσσικών στοιχείων τα οποία προοιωνίζονται το ιδεολογικό πλαίσιο της τραγωδίας.

Η διδακτική αξία του σεναρίου έγκειται στην ανάγνωση της τραγωδίας από το πρωτότυπο με παράλληλη συνανάγνωση αρχαίων ή νεότερων κειμένων, ώστε να αντιληφθούν οι μαθητές διαθεματικά έννοιες και ιδεολογήματα που συνέχουν την ιστορία της ανθρώπινης διανοητικής παρακαταθήκης έως σήμερα.