Στο σενάριο αυτό, το αδίδακτο κείμενο Ξενοφώντας «Ελληνικά» (Γ 5. 22, 4 – 25, 9) και Παυσανίας «Ελλάδος περιήγησις» (Γ 5. 5. 1 – 5. 6. 6) αξιοποιείται προς δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές τις δυσκολίες αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας και να προβληματιστούν, με δεδομένο ότι οι ιστορικές πηγές πολλές φορές αλληλοαναιρούνται ή δεν επαρκούν για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Η δεύτερη κατεύθυνση είναι οι μαθητές, γνωρίζοντας την προϊστορία των κειμένων, να κατακτήσουν γλωσσικά από κάθε άποψη τα δύο κείμενα και να τα αναρτήσουν στο διαδίκτυο, εγκαινιάζοντας την ψηφιακή θεματογραφία της τάξης ή του σχολείου, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα. Το πρώτο θα είναι το βασικό κείμενο της ενότητας και το δεύτερο θα δοθεί ως παράλληλο κείμενο. Παράλληλα, οι ίδιοι θα επιλέξουν την αναλυτική παρουσίαση ενός γραμματικού ή συντακτικού φαινομένου, υποκαθιστώντας στη φάση αυτή τον διδάσκοντα. Έτσι, λοιπόν, το τελικό αποτέλεσμα θα πρέπει να συνδυάζει τόσο την ουσία και την εγκυρότητα όσο και την αισθητική άποψη. Για να μη χαθεί χρόνος, δεδομένου ότι απαιτείται συγχρονισμός και αρκετή δουλειά, κρίνεται σκόπιμο να δοθεί μια αρκετά εκτεταμένη βοήθεια ως σημειωτικός πόρος για τη συντακτική αποδόμηση του κειμένου σε επίπεδο προτάσεων.
Η προσέγγιση αυτή, αναμφίβολα κινείται σε γνώριμα μονοπάτια για τους μαθητές, ωστόσο όμως τους μυεί και σε διαδικασίες κριτικής έρευνας και συγγραφής ψηφιακών εκπαιδευτικών βοηθημάτων με δεδομένο τον σημαντικό ρόλο που η τεχνολογία αναμένεται να διαδραματίζει στο μέλλον. Παράλληλα, επιλύει και τα βασικά προβλήματα της θεματογραφίας που είναι η αποσπασματικότητα του κειμένου και η αποσύνδεσή του από το διδαγμένο κείμενο. Οι μαθητές, ξεφεύγοντας από την ανιαρή μετωπική διδασκαλία, εμπλέκονται ενεργητικά σε συγχρονικές και διαχρονικές, όψεις αρχαιογνωσίας και αρχαιογλωσσίας. Παράλληλα, οι μαθητές συνεργάζονται στην επίλυση προβλημάτων, αξιοποιώντας τις νέες τεχνολογίες για την ουσιαστικότερη πρόσληψη, προβολή και παρουσίαση του αρχαίου κειμένου.