Η χρήση ενεργητικής ή παθητικής σύνταξης (όταν είναι διαθέσιμες και οι δύο εναλλακτικές δυνατότητες) δεν αποτελεί τυχαία επιλογή του ομιλητή ή του γράφοντα, ούτε αφήνει ανεπηρέαστο το περιεχόμενο του λόγου, καθώς παίζει σημαντικό ρόλο στην κατασκευή νοήματος. Στην παρούσα διδακτική εφαρμογή, θεωρούμε ότι στο πλαίσιο της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας δεν έχουν νόημα οι δραστηριότητες με τις οποίες οι μαθητές ασκούνται στη μετατροπή προτάσεων από τη μία μορφή σύνταξης στην άλλη (άσκηση δομικού τύπου, που είναι ενδεχομένως χρήσιμη κατά την εκμάθηση ξένης γλώσσας) ούτε αυτές με τις οποίες απλά εμπεδώνουν τις σχετικές διακρίσεις (ανάμεσα σε φωνές και διαθέσεις, σε ενεργητική διάθεση και παθητική διάθεση), αφομοιώνοντας την οικεία μεταγλώσσα. Επιπλέον, για τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι μάλλον περιττό να σπαταλάται χρόνος σε ζητήματα κλιτικής μορφολογίας, επιλογής του σωστού ή κατάλληλου γραμματικού τύπου και ορθής συντακτικής δομής, γιατί αυτά αποτελούν ήδη μέρος της ικανότητάς τους να χρησιμοποιούν τη μητρική τους γλώσσα. Άλλωστε, το τυπικό μέρος της διδασκαλίας αυτών των ζητημάτων έχει καλυφθεί ήδη στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Με την προσέγγιση που προτείνεται στη συνέχεια, επιδιώκεται να γίνει περισσότερο ενσυνείδητη στους μαθητές η γνώση που ήδη έχουν κατακτήσει σχετικά με τη σημασιακή και λειτουργική διαφοροποίηση διαφορετικών συντακτικών δομών, προκειμένου να εξοικειωθούν με το να τις χειρίζονται κατάλληλα, ανάλογα με το σημασιακό περιεχόμενο που επιδιώκουν να δηλώσουν και τους επικοινωνιακούς στόχους του λόγου τους.